Oczy, które widziały za dużo. Serce, które nie przestało kochać. Ciało, które wciąż niesie wspomnienia chłodu, głodu i walki – o każdy dzień, o życie, o swoje dzieci. Melisa. Psia mama z jednej z podlaskich wsi, która nie miała nic… oprócz nadziei. Kiedy do nas przyjechała, była cieniem samej siebie – wyczerpana, wycofana. W jej spojrzeniu było coś, co nie pozwalało przejść obojętnie: cicha prośba, by dać jej szansę. Dla siebie. Dla tych, których już obroniła. I daliśmy. A ona tę szansę wzięła d